Midnight Memories Tracklist
1. Best Song Ever
2. Without You
3. If
4. Let Her Go
5. Red Lips
6. Can't Change
7. Another Place
8. Moments Like This
9. Diana
10. Turn Back Time
11. Falling
12. Hold On ( It's getting harder )
13. Broken Mirror
14. In The Daylight
15. Don't Even Miss You
Deluxe Edition
16. I Will Always Remember
17. On Your Own
18. Mysterious Girl
niedziela, 22 września 2013
Rozdział V
- Wsatwaj Diana! Czas do szkoły!
- Ohhhh.... Jeszcze pięć minut mamusiu... - wymamrotałam pod nosem i bardziej przykryłam się kołdrą.
- Wstawaj! Bo obleję cię wodą!
Te słowa zadziałały na mnie prawidłowo. Od razu podniosłam się z łóżka, wzięłam ciuchy i poszłam do łazienki. Zrobiłam poranną toaletę i ubrałam czarne rurki, białą bluzkę '' I <3 LDN '' a włosy rozpuściłam. Zeszłam na dół, zjadłam śniadanie, po czym wyszłam z Eleanor z domu. Dużo rozmawiałyśmy, po czym w końcu doszliśmy pod wielki budynek.
- No więc, to tutaj. - powiedziała Eleanor.
- Ahaam... - odparłam, byłam tak spięta i zestresowana.
- Ej, co jest? - spytała El.
- Wszystko dobrze. - skłamałam.
- Widzę, że się denerwujesz.
- No może troszkę..
- Troszkę? Wyglądasz jak strzępek nerwów. - powiedziała El.
- I tak się czuje... - odpowiedziałam.
- Może odprowadzić cię dalej?
- Niee, nie jestem małym dzieckiem. Paaa, do zobaczenia w domu. - powiedziałam z bladym uśmiechem.
- Ok, jak by co to dzwoń. Pa. - El przytuliła mnie na pożegnanie.
Nie mogłam się ruszyć. Bałam się iść dalej. Jednak musiałam. Niezdecydowanym i szybkim krokiem wbiegłam do szkoły, biegłam z taką prędkością, że z kimś się zderzyłam. Zaczęłam mówić :
- Tak bardzo cię przepraszam, nie chciałam, naprawdę, wszystko w porządku? - spytałam zmartwiona.
- Tak, wszystko ok, a z tobą ok? - spytał.
Przyjrzałam mu się dobrze. Był to brunet z burzą loków na głowie. Miał zielone oczy. Był naprawdę przystojny. Tak się w niego zapatrzyłam, że dopiero usłyszałam i zauważyłam jak macha mi ręką przed twarzą i pyta :
- Hallo! Wszystko ok?
- Tak. Przepraszam, zapatrzyłam się.
- Nic się nie stało, to ja już sobie pójdę...
- Czekaj! Mógłbyś coś dla mnie zrobić?
- Dla ciebie? Wszystko. - powiedział z zalotnym uśmieszkiem na twarzy.
- Oprowadziłbyś mnie po szkole? To mój pierwszy dzień... - spytałam niepewnie.
- Oczywiście lepiej się poznamy.
- Do jakiej klasy chodzisz? - spytałam.
- I B a ty? - odpowiedział.
- Jestem w tej samej klasie co ty. - uśmiechnęłam się najładniej jak umiałam.
On też był z tego zadowolony. Wziął mnie pod rękę i oprowadził po szkole, wszystko tłumaczył ze szczegółami, cały czas się śmialiśmy. Powoli stawaliśmy się przyjaciółmi. Jednak on mi kogoś przypominał, nie mogłam skojarzyć. Naglę zza myśleń wyrwał mnie jego głos.
- A tutaj teraz będziemy mieli pierwszą lekcję, matematykę. - odpowiedział bez entuzjazmu.
- O nie! Tylko nie matma! Nie cierpię tego przedmiotu! - pożaliłam się.
- Ja też za nią nie przepadam. Może usiedlibyśmy razem w ławce? - spytał.
- Jeśli ci to nie będzie przeszkadzało. - odparłam. Nagle usłyszeliśmy dzwonek. Żwawym krokiem skierowaliśmy się ku klasie, oczywiście przepuścił mnie w drzwiach po czym szedł za mną i poprowadził mnie do jednej z ławek. Przywitaliśmy się z nauczycielem i usiedliśmy. Starałam się słuchać nauczyciela, jednak nie mogłam się skupić, bo Loczek co chwilę pisał mi coś na kartce i podsuwał pod nos. Rozejrzałam się po klasie i zauważyłam, że wszystkie dziewczyny patrzyły na mnie z wrogim spojrzeniem. Nie rozumiałam tego skąd się w nich wzięło tyle złości. Przeczytałam cicho kartkę... Nawet nie wiem, jak on się nazywa! Jaka ja jestem głupia! Napisał mi dokładnie tak :
'' Wyjdziemy gdzieś jutro? Jeśli nie masz nic przeciwko oczywiście. ''
Spojrzałam na niego, potem na kartkę, a potem jeszcze raz na niego. Odpisałam :
'' Tak, ale oczywiście jako kumple ok? A tak po drugie to jak masz na imię? ''
Oddałam mu kartkę, ale gdy ją przeczytał, w tej samej chwili zabrzmiał dzwonek i wszystkie dziewczyny się do niego zleciały. Nie chciałam przeszkadzać, więc odeszłam. Była długa przerwa więc usiadłam na murku szkolnym i nałożyłam słuchawki na uszy, włączyłam głośno muzykę i wpatrywałam się w niebo. Rozmyślałam dlaczego wszystkie dziewczyny za nim latały. Próbowałam to sobie jakoś wytłumaczyć, ale nie znalazłam jakichś normalnych argumentów. Nagle ktoś klepnął mnie po plecach. Odwróciłam się i ujrzałam Loczka. Mówił coś do mnie, ale ponieważ miałam słuchawki na uszach, więc nic nie słyszałam. Ściągnęłam słuchawki i powiedziałam :
- Przepraszam mówiłeś coś? Bo miałam słuchawki na uszach i nic nie słyszałam.
- Tak, pytałem czy mogę usiąść obok ciebie.
- Tak, jasne, oczywiście.
Brunet usiadł obok mnie i powiedział:
- Jestem Harry.
- Co?
- Chciałaś wiedzieć jak mam na imię.
- Ahhh tak. Powinnam wcześniej o to zapytać.
- Słusznie. A teraz ty odpowiedz mi na pytanie.
- Ale jakie?
- Jak się nazywasz?
- Diana.
- Piękne imię.
- Dziekuje.. - zarumieniłam się.
- A więc wyjdziesz gdzieś ze mną? Jako para kumpli? - zapytał.
- No pewnie. A co proponujesz?
- Kino, najlepiej horror.
- Mi pasuje. Kocham horrory. A kiedy?
- Jutro o 18.
- Ok. Moglibyśmy po szkole wracać razem? - spytałam niewinnie.
- Jasne, od razu się dowiem, gdzie mieszkasz. - oznajmił zadowolony.
- Ok. A teraz wstawaj i chodź na lekcję. - wstając powiedziałam i podałam mu rękę, aby mógł wstać. Poszliśmy na kilka innych lekcji jakich mieliśmy w planie. Harry poprosił mnie czy mogłabym z nim siedzieć na każdej lekcji, zgodziłam się. Siedzieliśmy i wygłupialiśmy się cicho podczas lekcji. Godziny lekcyjne minęły szybko, więc nawet nie zauważyłam jak wychodziliśmy ze szkoły.
- Może pójdziemy do parku? - spytał.
- Jak chcesz, bardzo chętnie. - odpowiedziałam.
Szliśmy po parku, a moją uwagę przykuło jedne z drzew. W Polsce lubiłam siedzieć pod drzewami, więc od razu się tam udałam. Usiadłam pod drzewem a Harry usiadł obok mnie i powiedział :
- Chciałbym cię lepiej poznać.
- Ja ciebie też. Praktycznie się nie znamy. Jedyne co wiem to to, że nazywasz się Harry i jesteś bardzo miły.
- A jedyne co ja wiem o tobie to to, że nazywasz się Diana i jesteś śliczna.
Gdy to powiedział czułam gorąco ogarniające moje ciało. Na pewno się zarumieniłam.
- Ładnie wyglądasz jak się rumienisz. - powiedział Harry.
Chciałam zmienić temat, bo poczułam i wiedziałam, że on ze mną flirtuje, a ja nic do niego nie czułam i nie chciałam czegoś do niego czuć, ani do innego chłopaka.
- A więc co chcesz wiedzieć? - spytałam.
Od mojego pytania zaczęła się masa innych pytań. Między innymi mój wiek, skąd pochodzę, pytania dotyczące mojej rodziny, przyjaciół, zainteresowań itd. Ja odwdzięczyłam mu się tym samym. Nagle Harry zapytał :
- Masz chłopaka?
- Yyyy... Nie. A ty masz dziewczynę?
- Również nie. A dlaczego nie masz chłopaka? - spytał.
Gdy zapytał mnie o to, przypomniał mi się Marcin. Wszystkie wspomnienia dotyczące jego powróciły... Przypomniałam sobie co mi zrobił i łzy napłynęły mi do oczu...
- Wszystko ok? - spytał Loczek.
- Tak. Mógłbyś mnie zaprowadzić do domu?
- Dobrze, chodź. - odpowiedział. - Czy wszystko jest naprawdę w porządku?
- Taak... Nie masz się co martwić.
- Wiedz, że zawsze możesz mi wszystko powiedzieć. Nie bój się zaufać.
- Tu nie chodzi o zaufanie. Ufam ci. Więc chce ci odpowiedzieć na wcześniejsze pytanie.
Szliśmy w drogę do mojego domu i zaczęłam mój monolog :
- Pytałeś, dlaczego nie mam chłopaka, boję się zaufać jakiemukolwiek.
- Ale dlaczego? - pytał Lokowaty,
- Chodzi o to, że jakiś czas temu zanim tu przyjechałam miałam chłopaka. Była to moja pierwsza miłość. Byłam w nim bardzo zakochana, ale i jednocześnie zaślepiona. Ludzie mówili mi, że popełniam błąd, że on mnie skrzywdzi. I mieli rację. Gdy szłam do szkoły widziałam jak całował się z jakąś dziewczyną. - poczułam, że lecą mi łzy i kontynuowałam - Uciekłam stamtąd, bo nie chciałam na to patrzeć. Najgorsze było to, że on nawet się o mnie nie starał. Wtedy zorientowałam się, że wcale mu na mnie nie zależało, tylko na czułościach.
Gdy skończyłam spojrzałam na Harrego. Dopiero teraz zauważył, że płaczę. Gdy to spostrzegł od razu mnie przytulił i mówił do mnie czule :
- Tak mi przykro, taki z niego dupek, nawet nie wie co traci. Przepraszam, że cię o to wypytywałem.
- Nie szkodzi, ja też przepraszam cały czas mówię tylko o sobie, a nie wiem nic o tobie. Dziękuje za wsparcie.
Akurat byliśmy pod moim domem.
- To tutaj mieszkam. Czyli jutro spotkamy się w szkole?
- Tak będę na ciebie czekał pod szkołą.
- Dobrze, jeszcze raz dziękuje, pa. - powiedziałam i cmoknęłam w policzek i szłam w stronę domu.
- Czekaj! - zawołał Loczek.
- Tak? - obróciłam się i spytałam.
- Dałabyś mi swój numer telefonu? - spytał Lokowaty.
- Tak, proszę. - powiedziałam. Wymieniliśmy się numerami telefonów, przytulił mnie i odszedł. Ja też weszłam do domu. Nagle wyskoczyła Eleanor.
- Gdzie ty byłaś? Patrz, która godzina! Tak się o ciebie martwiłam, co ty robiłaś? Co to był za chłopak? - zasypywała mnie masą pytań.
Wszystko jej opowiedziałam, poszłam zjeść kolację, umyć się i poszłam spać.
- Ohhhh.... Jeszcze pięć minut mamusiu... - wymamrotałam pod nosem i bardziej przykryłam się kołdrą.
- Wstawaj! Bo obleję cię wodą!
Te słowa zadziałały na mnie prawidłowo. Od razu podniosłam się z łóżka, wzięłam ciuchy i poszłam do łazienki. Zrobiłam poranną toaletę i ubrałam czarne rurki, białą bluzkę '' I <3 LDN '' a włosy rozpuściłam. Zeszłam na dół, zjadłam śniadanie, po czym wyszłam z Eleanor z domu. Dużo rozmawiałyśmy, po czym w końcu doszliśmy pod wielki budynek.
- No więc, to tutaj. - powiedziała Eleanor.
- Ahaam... - odparłam, byłam tak spięta i zestresowana.
- Ej, co jest? - spytała El.
- Wszystko dobrze. - skłamałam.
- Widzę, że się denerwujesz.
- No może troszkę..
- Troszkę? Wyglądasz jak strzępek nerwów. - powiedziała El.
- I tak się czuje... - odpowiedziałam.
- Może odprowadzić cię dalej?
- Niee, nie jestem małym dzieckiem. Paaa, do zobaczenia w domu. - powiedziałam z bladym uśmiechem.
- Ok, jak by co to dzwoń. Pa. - El przytuliła mnie na pożegnanie.
Nie mogłam się ruszyć. Bałam się iść dalej. Jednak musiałam. Niezdecydowanym i szybkim krokiem wbiegłam do szkoły, biegłam z taką prędkością, że z kimś się zderzyłam. Zaczęłam mówić :
- Tak bardzo cię przepraszam, nie chciałam, naprawdę, wszystko w porządku? - spytałam zmartwiona.
- Tak, wszystko ok, a z tobą ok? - spytał.
Przyjrzałam mu się dobrze. Był to brunet z burzą loków na głowie. Miał zielone oczy. Był naprawdę przystojny. Tak się w niego zapatrzyłam, że dopiero usłyszałam i zauważyłam jak macha mi ręką przed twarzą i pyta :
- Hallo! Wszystko ok?
- Tak. Przepraszam, zapatrzyłam się.
- Nic się nie stało, to ja już sobie pójdę...
- Czekaj! Mógłbyś coś dla mnie zrobić?
- Dla ciebie? Wszystko. - powiedział z zalotnym uśmieszkiem na twarzy.
- Oprowadziłbyś mnie po szkole? To mój pierwszy dzień... - spytałam niepewnie.
- Oczywiście lepiej się poznamy.
- Do jakiej klasy chodzisz? - spytałam.
- I B a ty? - odpowiedział.
- Jestem w tej samej klasie co ty. - uśmiechnęłam się najładniej jak umiałam.
On też był z tego zadowolony. Wziął mnie pod rękę i oprowadził po szkole, wszystko tłumaczył ze szczegółami, cały czas się śmialiśmy. Powoli stawaliśmy się przyjaciółmi. Jednak on mi kogoś przypominał, nie mogłam skojarzyć. Naglę zza myśleń wyrwał mnie jego głos.
- A tutaj teraz będziemy mieli pierwszą lekcję, matematykę. - odpowiedział bez entuzjazmu.
- O nie! Tylko nie matma! Nie cierpię tego przedmiotu! - pożaliłam się.
- Ja też za nią nie przepadam. Może usiedlibyśmy razem w ławce? - spytał.
- Jeśli ci to nie będzie przeszkadzało. - odparłam. Nagle usłyszeliśmy dzwonek. Żwawym krokiem skierowaliśmy się ku klasie, oczywiście przepuścił mnie w drzwiach po czym szedł za mną i poprowadził mnie do jednej z ławek. Przywitaliśmy się z nauczycielem i usiedliśmy. Starałam się słuchać nauczyciela, jednak nie mogłam się skupić, bo Loczek co chwilę pisał mi coś na kartce i podsuwał pod nos. Rozejrzałam się po klasie i zauważyłam, że wszystkie dziewczyny patrzyły na mnie z wrogim spojrzeniem. Nie rozumiałam tego skąd się w nich wzięło tyle złości. Przeczytałam cicho kartkę... Nawet nie wiem, jak on się nazywa! Jaka ja jestem głupia! Napisał mi dokładnie tak :
'' Wyjdziemy gdzieś jutro? Jeśli nie masz nic przeciwko oczywiście. ''
Spojrzałam na niego, potem na kartkę, a potem jeszcze raz na niego. Odpisałam :
'' Tak, ale oczywiście jako kumple ok? A tak po drugie to jak masz na imię? ''
Oddałam mu kartkę, ale gdy ją przeczytał, w tej samej chwili zabrzmiał dzwonek i wszystkie dziewczyny się do niego zleciały. Nie chciałam przeszkadzać, więc odeszłam. Była długa przerwa więc usiadłam na murku szkolnym i nałożyłam słuchawki na uszy, włączyłam głośno muzykę i wpatrywałam się w niebo. Rozmyślałam dlaczego wszystkie dziewczyny za nim latały. Próbowałam to sobie jakoś wytłumaczyć, ale nie znalazłam jakichś normalnych argumentów. Nagle ktoś klepnął mnie po plecach. Odwróciłam się i ujrzałam Loczka. Mówił coś do mnie, ale ponieważ miałam słuchawki na uszach, więc nic nie słyszałam. Ściągnęłam słuchawki i powiedziałam :
- Przepraszam mówiłeś coś? Bo miałam słuchawki na uszach i nic nie słyszałam.
- Tak, pytałem czy mogę usiąść obok ciebie.
- Tak, jasne, oczywiście.
Brunet usiadł obok mnie i powiedział:
- Jestem Harry.
- Co?
- Chciałaś wiedzieć jak mam na imię.
- Ahhh tak. Powinnam wcześniej o to zapytać.
- Słusznie. A teraz ty odpowiedz mi na pytanie.
- Ale jakie?
- Jak się nazywasz?
- Diana.
- Piękne imię.
- Dziekuje.. - zarumieniłam się.
- A więc wyjdziesz gdzieś ze mną? Jako para kumpli? - zapytał.
- No pewnie. A co proponujesz?
- Kino, najlepiej horror.
- Mi pasuje. Kocham horrory. A kiedy?
- Jutro o 18.
- Ok. Moglibyśmy po szkole wracać razem? - spytałam niewinnie.
- Jasne, od razu się dowiem, gdzie mieszkasz. - oznajmił zadowolony.
- Ok. A teraz wstawaj i chodź na lekcję. - wstając powiedziałam i podałam mu rękę, aby mógł wstać. Poszliśmy na kilka innych lekcji jakich mieliśmy w planie. Harry poprosił mnie czy mogłabym z nim siedzieć na każdej lekcji, zgodziłam się. Siedzieliśmy i wygłupialiśmy się cicho podczas lekcji. Godziny lekcyjne minęły szybko, więc nawet nie zauważyłam jak wychodziliśmy ze szkoły.
- Może pójdziemy do parku? - spytał.
- Jak chcesz, bardzo chętnie. - odpowiedziałam.
Szliśmy po parku, a moją uwagę przykuło jedne z drzew. W Polsce lubiłam siedzieć pod drzewami, więc od razu się tam udałam. Usiadłam pod drzewem a Harry usiadł obok mnie i powiedział :
- Chciałbym cię lepiej poznać.
- Ja ciebie też. Praktycznie się nie znamy. Jedyne co wiem to to, że nazywasz się Harry i jesteś bardzo miły.
- A jedyne co ja wiem o tobie to to, że nazywasz się Diana i jesteś śliczna.
Gdy to powiedział czułam gorąco ogarniające moje ciało. Na pewno się zarumieniłam.
- Ładnie wyglądasz jak się rumienisz. - powiedział Harry.
Chciałam zmienić temat, bo poczułam i wiedziałam, że on ze mną flirtuje, a ja nic do niego nie czułam i nie chciałam czegoś do niego czuć, ani do innego chłopaka.
- A więc co chcesz wiedzieć? - spytałam.
Od mojego pytania zaczęła się masa innych pytań. Między innymi mój wiek, skąd pochodzę, pytania dotyczące mojej rodziny, przyjaciół, zainteresowań itd. Ja odwdzięczyłam mu się tym samym. Nagle Harry zapytał :
- Masz chłopaka?
- Yyyy... Nie. A ty masz dziewczynę?
- Również nie. A dlaczego nie masz chłopaka? - spytał.
Gdy zapytał mnie o to, przypomniał mi się Marcin. Wszystkie wspomnienia dotyczące jego powróciły... Przypomniałam sobie co mi zrobił i łzy napłynęły mi do oczu...
- Wszystko ok? - spytał Loczek.
- Tak. Mógłbyś mnie zaprowadzić do domu?
- Dobrze, chodź. - odpowiedział. - Czy wszystko jest naprawdę w porządku?
- Taak... Nie masz się co martwić.
- Wiedz, że zawsze możesz mi wszystko powiedzieć. Nie bój się zaufać.
- Tu nie chodzi o zaufanie. Ufam ci. Więc chce ci odpowiedzieć na wcześniejsze pytanie.
Szliśmy w drogę do mojego domu i zaczęłam mój monolog :
- Pytałeś, dlaczego nie mam chłopaka, boję się zaufać jakiemukolwiek.
- Ale dlaczego? - pytał Lokowaty,
- Chodzi o to, że jakiś czas temu zanim tu przyjechałam miałam chłopaka. Była to moja pierwsza miłość. Byłam w nim bardzo zakochana, ale i jednocześnie zaślepiona. Ludzie mówili mi, że popełniam błąd, że on mnie skrzywdzi. I mieli rację. Gdy szłam do szkoły widziałam jak całował się z jakąś dziewczyną. - poczułam, że lecą mi łzy i kontynuowałam - Uciekłam stamtąd, bo nie chciałam na to patrzeć. Najgorsze było to, że on nawet się o mnie nie starał. Wtedy zorientowałam się, że wcale mu na mnie nie zależało, tylko na czułościach.
Gdy skończyłam spojrzałam na Harrego. Dopiero teraz zauważył, że płaczę. Gdy to spostrzegł od razu mnie przytulił i mówił do mnie czule :
- Tak mi przykro, taki z niego dupek, nawet nie wie co traci. Przepraszam, że cię o to wypytywałem.
- Nie szkodzi, ja też przepraszam cały czas mówię tylko o sobie, a nie wiem nic o tobie. Dziękuje za wsparcie.
Akurat byliśmy pod moim domem.
- To tutaj mieszkam. Czyli jutro spotkamy się w szkole?
- Tak będę na ciebie czekał pod szkołą.
- Dobrze, jeszcze raz dziękuje, pa. - powiedziałam i cmoknęłam w policzek i szłam w stronę domu.
- Czekaj! - zawołał Loczek.
- Tak? - obróciłam się i spytałam.
- Dałabyś mi swój numer telefonu? - spytał Lokowaty.
- Tak, proszę. - powiedziałam. Wymieniliśmy się numerami telefonów, przytulił mnie i odszedł. Ja też weszłam do domu. Nagle wyskoczyła Eleanor.
- Gdzie ty byłaś? Patrz, która godzina! Tak się o ciebie martwiłam, co ty robiłaś? Co to był za chłopak? - zasypywała mnie masą pytań.
Wszystko jej opowiedziałam, poszłam zjeść kolację, umyć się i poszłam spać.
Wyciek '' Diana '' i trochę o albumie Midnight Memories
Wczoraj do sieci wyciekła nowa piosenka '' Diana '' . Nie wiadomo niestety czy pochodzi ona z nowego albumu Midnight Memories .
1. Album nazywa się 'Midnight Memories', ponieważ jest dedykowany fanom, którzy do późna w nocy zastanawiają się, czy też nie popełnić samobójstwa, myśląc - czy ich życie jest warte, żeby je kontynuować.
2. Piosenka "Diana" jest dla fanów, którzy próbują popełnić samobójstwo i zadają sobie samoobrażenia. Chłopcy używają imienia 'Diana', bo Księżna Diana cierpiała na depresję, a oni porównując nas do takiej właśnie księżniczki. Dlatego też na szczycie butelki perfum Our Moment spoczywa korona.
3. Firma Kukiczo wyprodukowała już nowe bluzy z napisem '' Okay, now im Diana ''.
4. Diana znaczy wojowniczka.
Piosenka ta jest dla fanów na całym świecie.
Dla tych, którzy po nocach płaczą i nigdy ich nie widzieli.
Dla tych, którzy się okaleczają i mają depresję.
Dla pokazania, że mimo różniących nas granic oni są z nami.
Dla pokazania, że nas nigdy nie zostawią.
Dla ukazania, że nie tylko oni uratowali nasze życie, ale my ich także.
Dla pokazania, że gdyby mogli byliby z nami. Z każdym z nas....
5. Tutaj możecie ściągnąc nowy singiel chłopaków :
Diana
1. Album nazywa się 'Midnight Memories', ponieważ jest dedykowany fanom, którzy do późna w nocy zastanawiają się, czy też nie popełnić samobójstwa, myśląc - czy ich życie jest warte, żeby je kontynuować.
2. Piosenka "Diana" jest dla fanów, którzy próbują popełnić samobójstwo i zadają sobie samoobrażenia. Chłopcy używają imienia 'Diana', bo Księżna Diana cierpiała na depresję, a oni porównując nas do takiej właśnie księżniczki. Dlatego też na szczycie butelki perfum Our Moment spoczywa korona.
3. Firma Kukiczo wyprodukowała już nowe bluzy z napisem '' Okay, now im Diana ''.
4. Diana znaczy wojowniczka.
Piosenka ta jest dla fanów na całym świecie.
Dla tych, którzy po nocach płaczą i nigdy ich nie widzieli.
Dla tych, którzy się okaleczają i mają depresję.
Dla pokazania, że mimo różniących nas granic oni są z nami.
Dla pokazania, że nas nigdy nie zostawią.
Dla ukazania, że nie tylko oni uratowali nasze życie, ale my ich także.
Dla pokazania, że gdyby mogli byliby z nami. Z każdym z nas....
5. Tutaj możecie ściągnąc nowy singiel chłopaków :
Diana
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)